Ölüm; gülümdür! Şiiri - Muammer Erkul

Bir insanın ölümü; bir kızıl goncanın içini açmasına, âlemi öpmesine benzer yaprak yaprak ve satır satır! ..
Ve bir insanın ölümü;
Bir goncanın açması kadar, beklenendir! ..
§
İnsan, tohumdur; her şey gibi! ...
Tohum; ayağını aşağı, elini yukarı uzatıp çeker kendini...
Tohum, uzatıp elini tutar hayatı ama, hayatın “bir avuç boşluk” olduğunu düşünmeden! ..
Hayat yoktur ki! ..
Dünya da yoktur! ..
Var olan; “hayal” edilen bir mekânda, “hayat” denilen süre içinde, kayda geçen işlerdir! ..
.....
Ha, hayâl olan bu dünya; ha, hayaletleri masalların! ..
§
Bir insanın ölümü;
Bir kızıl goncanın içini açmasına... Yapraklarının arasında ne varsa dökmesine benzer...
Kimi goncalar açıldığında; miss gibi yayılır kokusu, , , kimi güller, dillere destan olur...
§
Beklenen, aslında budur.
Topraktan boşluğa saplanan bir küçük filiz, ne kadar tırmanırsa tırmansın; ya toprağa iner, veya toprağa yükselir! ..
Toprak ne yüksekliğin irtifaı, ne alçaklığın ölçüsüdür...
Toprak, kapıdır;
Girdiğin ve çıkacağın! ..
§
Bir insanın ölümü;
Bir goncanın gül olmasıdır! ..
§
Bir tohumun kök salması... Bir kökün filiz vermesi... Filizin fidan olması... Ve bunun tomurcuklanması ne kadar normal geliyorsa görenlere... Kimse şaşırmıyorsa bir goncanın sapı ve yaprağı olmasına...
Niye şaşırılıyor;
İnsanın güle benzemesine? ..
§
Yani, özü şudur bu lafın:
Bu “hayâl et”ler diyarındaki bir insanın ölümü; bir kızıl goncanın içini açmasına, âlemi öpmesine benzer... Yaprak yaprak, ve satır satır!
Ve bir insanın ölümü; bir goncanın açması kadar, beklenendir! ..
§
Hayat yoktur ki... Dünya da yoktur! ..
Var olan; “hayal” edilen bir mekânda, “hayat” denilen süre içinde, kayda geçen işlerdir! ..
Bir insanın ölümü;
Bir goncanın gül olmasıdır! ..