İYİ BİLİRDİK
ÖLÜM, en büyük acı,en gerçek hakikat...Bir sevilen kaybedilince,bir seven üzülünce,ölüme bile yorum yapılıyor,bir nebze teselli için...
ÖLÜM,maddeden manaya dönüştür.Geçici sevgililerden gerçek sevgiliye kanat açmaktır.Sonlu hayattan sonsuz yaşamaya kapı aralamaktır.Izdıraplardan kurtulup huzura ermektir.Geride bıraktıklarınca ne kadar sevildiğinin imtihanıdır.Dua edip hesabına yardımcı mı olmaktalar,yoksa feryadü figan ederek hükme isyan mı etmekteler ? Tek olarak gelinen bu geçici dünyadan yine tek olarak gitmek de ayrı bir nimettir,aynı anda sevdiklerin beraber kazaya kurban gitmeleri de olmuyor mu ? "Babamı ziyarete gittim,kabri başında Yasîn okudum",demenin manevi huzurunu başka hangi olay yaşatabilir ? Bir sevilen gidince geride kalanlara bölüştürülür ondan kalan sevgi mirası.Az sevilenler de çok sevilmeye başlanır...Madem ki,ölüm var,madem ki ne zaman geleceği belli değil,daha sık,daha çok görüşelim sevdiklerimizle...
Hiçbir kimse babanın,annenin,kardeşin,evladın yerini tutamaz,deyip yeniden sarılalım, haydi !!!
" Konsun –yine- pervazlara güvercinler,
Her an yanıbaşımda yatmasaydı
Ben bu yükü taşıyamazdım
Sevinçlerime biraz hüzün katan odur
En çaresiz anımda
Issız bir dere kenarını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta