Ölüm Bir Eve Girince

Ölüm bir eve girince, kapıyı çarpmadan kapatır ardında her şeyi; saatler durur, duvarlar daha dar olur, sessizlik en çok konuşan şeye dönüşür. O günden sonra aynı ev değildir artık orası; koltuklar bir kişiyi eksik taşır, bardaklar yarım kalmış bir cümle gibi durur masada. İnsanlar fısıldayarak yürür, sanki yüksek sesle nefes almak ayıp olacakmış gibi. Gidenin yokluğu, kalanların omuzlarına çöker; en çok da geceleri ağırlaşır, çünkü karanlık hatırlamayı sever. Ölüm, sadece bir canı almaz; bir evin neşesini, alışkanlıklarını, geleceğe kurulan küçük hayalleri de yanında götürür. Ve geriye kalanlar, aynı çatı altında yaşamaya devam eder ama artık o evde herkes biraz misafirdir, biraz da eksik.