Ölüm Ânı Şiiri - Hasan Hüseyin Yılmaz

Yorgun kederlerimin gecelerdir hancısı
Akşamları gönlümde başlar doğum sancısı

Gün geceye devrolup gökyüzü kararınca
Ufak ufak duyulur hüznün ayak sesleri
Yolunu kaybederken bir küçücük karınca
Ciğerinde hapsolur en derin nefesleri.

Kahreden bir şarkının nakaratına benzer
Dolaşıp geldiği yer yine aynı noktadır
Bir umudun peşinde deli divane gezer
Kendini var sanırken varlığı hep yoktadır.

Bugün dünden beterken meçhul bir zordur yarın
Zaman ki bir akrebin kıskacında sır gibi
Adım adım yaklaşan ateştir kordur yarın
Bir korkuyu büyütür her dakika ur gibi.

Hicranlarım var benim em bulmaz yaralarda
Ve uykusuz gördüğüm düşler var avunduğum
Rengarenk hayallerim tutsakken karalarda
Umudum var her şeye rağmen hep savunduğum

Ölüm kalım harbidir her gece yaşadığım
Kan revan içindedir sinemin sol yanı hep
Şizofren bir hayaldir saçını okşadığım
Bu yüzden her gecemin sonu ölüm ânı hep.

Hasan Hüseyin YILMAZ