Ölüm Şiiri - Hüseyin Özcan

zaman,gecenin kör bir vakti,
söndü ışıkları bütün şehrin,
ve o korkunç uğultulu kaos yenildi
gecenin sakinliğine….

bir yıldız kaydı gecenin karanlığında
kimbilir binlercesinden hangisiydi,
neredeydi,adı neydi, bilmediğim…
tıpkı bugün hayatımdan kayan bir hayat gibi,
dün, bir var idi…bugün bir yok……

bu şehirde kimbilir kaç zamandır yaşardı,
kimbilir geçmediği sokağı,
basmadığı kaldırımı,
çekmediği cefası kalmamıştı bu şehrin.

ve kimbilir,
ne aşklar yaşamıştı bu yaşlı şehirde,
ne kara sevdalara yenilmişti yüreği…
ve yine böyle bir gece vakti,
hüzünlerine arkadaş olurken istanbul,
ne gözyaşları akıtmıştı canan'ına,
kimbilir….

bir vurgun gibi geldi kara haberi,
o iki kelimeyi duyduğunda kulakların,
sanki yaz'ın kış,kış'ın yaz,
günün gece,gecen gündüz oluyor…
iki kelime, herşeyini altüst ediyor insanın...

perde gibi iniyor gözlerine yüzü,
artık gözün başka bir şey görmüyor,
kulakların ondan başkasını duymuyor,
sevdiğini kaybetmeye gör,
gör ki ne tufanlar yaşıyor insan….