Ölüm-2- Şiiri - Hakan Karaduman

ÖLÜM-2-

Yaklaşıyor, oysa yüküm çok ağır, burada bırakamam,

Hesap yerine götüremem;

Ruhum ağırlaşıyor son adımlarımda daha da

Sırtımda sürekli bağıran, sırtımı yumruklayan sesler daha.

Sanki,

Tüm ağırlığını bırakmış bir balon…

Boş bir yaşam; içi boş bir yalan…

Peki bu,

Sırtıma yapışmış

Kansız bedenimden bir damla kan bile

Emmeyen yüküm;

Ağırlaşıyor durmadan.

Beni ne zaman esneyen balondan atacaksın?

Götürmüyorsun da…

Ruh, ruhum; yani bana ait olandan

Çevreye saçılmış gevrek mısırdan,

Toplayamam kendimden kalanları

Çaresizim,

O

Yalnız bekler beni, hep öyledir, bekler sakince

Kırıntılarla yükselemem ki, parçalarımı nasıl toplarım?

Bir araya gelemeyecek kadar yüküm ağırlaşır, sırtıma yapışır
Bırakıp gitmek mi?

Üzerimden aniden attığım yüklerimden; ruhumun

Parçaları yapışıp kalırsa sırtıma sonra ne olacak?

Götürmeye gelen, biraz şaşkın ama; dert değil kalacak,

Günah denizine niyeti götürmek beni yarı çıplak.

Hakan Karaduman