Ölüm Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Ben ölümüm, diyorsun.
Ve o an, zamanın nabzı kesiliyor içimde.
Çünkü senin dudaklarından çıkan bu soğuk hece,
bir mezar taşı kadar ağır düşüyor
boğazıma.

Ama ölüm…
Gerçekten son mu sanıyorsun?
Belki de en yakıcı başlangıçtır,
bir aynaya son kez bakmak gibi.
Kendini ilk kez,
hiç olmadığın kadar çıplak görmek gibi.

Sen “ölümüm” dediğinde,
ben fark ettim:
Yıllardır yaşıyor sanıyordum kendimi,
ama aslında
yalnızca hayatta kalıyordum.
Yalnızca nefes alıyordum,
ciğerlerim küllenmişken.

Meğer ben,
her sabah aynı hayatı gömen,
aynı acıyı her gün yeniymiş gibi duyan
bir hayaletten ibaretmişim.
Üzerimde adım yazmayan mezarlar taşıyormuşum
yüzümdeki gülüşle…

Sen ölümüm diyorsun,
ama sen benim bitişim değil,
kendimle tanıştığım dipsiz kuyusun belki de.
Seninle birlikte bakınca,
kendi boşluğuma düşüyorum yeniden.

Ölüm…
Belki de,
artık bir şey hissetmemek değil,
her şeyi aynı anda hissetmekmiş.
Sevgiyle, korkuyla, pişmanlıkla,
ve en çok da geç kalmışlıkla yanmakmış.

Ben bu şehirde yürüyen bir cenazeyim şimdi.
Adımlarım toprağı çatlatmaz,
ama içimde her sessizlik,
bir çığlık gibi yankılanıyor.

Ben…
Bu gömütler aleminde
ruhsuz adımlar atan bir suskunlukmuşum.
İnsanlar arasında yürüyen,
ama çoktan gömülmüş bir hatıra gibi…
Gülümsememin altında kurumuş çığlıklar,
sessizliğimin altında
binlerce kez öldürülmüş cümleler varmış.

Ve sen geldin…
“Ben ölümüm” dedin.
Bir suç gibi değil,
bir müjde gibi söyledin bunu.
Çünkü biliyordun:
Benim en çok ihtiyacım olan şey,
yok olmak değil…
Gerçekten bitmekti.

Sana dokunamadım,
çünkü ölüm sıcak değildir.
Ama seni dinledim,
çünkü kelimelerin bir kefen kadar beyazdı.

Ben kendime yandım o gece.
Senin ölümünle,
ben yeniden öldüm.

Artık ne bir dua tutuyorum içimden,
ne bir hayal kuruyorum alnımın çatında.
Çünkü seninle birlikte
her ihtimalimi gömdüm.
Ve mezarı başında
kendime son bir şiir bıraktım:

“Ben bir yangının külleriyle doğan sessizliğim.
Ne sen beni diriltebilirsin,
ne de ben senden sonra yeniden yanabilirim.”