Ölüm Şiiri - Savaş Çakır

Gün olur, vakit dolar, saçına düşer aklar
Aynalar hor görünür buruştukça yanaklar

Baktıkça hüzün çöker saçında ki aklara
Derin bir of yerleşir canlanan dudaklara

Gözlerin buruk buruk gezer şakaklarında
Çizgiler düşman gibi durur yanaklarında

Sarar tüm bedenini nafile bir pişmanlık
Geçmişinin önünde rolün belki bir anlık

Düşünürsün; acaba suçlu olan ayna mı?
Yoksa geldik bilmeden acı bir oyuna mı?

Perde perde açılır ömrün hüzün sahnesi
Belki bir aldatmaca, belki kader cilvesi

Yapraklar dökülüyor ömür son baharında
Yanlızlık hissedersin heran iki yanında

Geçmisin özlemiyle buruk bir gülümseme
Bir yük taşır gibiyim yüklemişler enseme

Ne geçmiş, ne gelecek, ne hayat, ne de ölüm
Artık her şey oynandı bu sahne en son bölüm

Hayat mı, ölüm mü, neyi istemekteyim?
Düşünerek en sona sessiz yürümekteyim

Bir hayal alır beni sonsuzluğa götürür
Ben yürürüm o yürür, ben yürürüm o yürür

Kapatılır perdeler biter tüm oyunculuk
Sonsuzluğun sonuna başlar uzun yolculuk

Artık hayat gözümde değersiz bir pırlanta
Bir ben mi sessiz kalan bunca kalabalıkta!