Ölü Şehirlere Unutulmuş Şiirler

Trenler gelir geçer kıvrılan raylardan
Uzak metropollerin ıssız garlarına
Kimliksiz isimsiz yolcular taşır
Suretleri düşmüş peronlara

Tek başına bir banktayım
Şehrin en cafcaflı caddesinde
Islık çalıyor avare rûzgar
Yumuşak elleri saçlarımda
Zihnimde salaş düşünceler
Toparlayamıyorum
Anılar med cezir çığlık çığlığa
Ezilmiş izmaritlerin arasındaki karınca telaşlı
Sana ait bir anı yakalıyorum usumda
Gözlerin gelip gözlerime oturuyor
Buz gibi bakıyorlar
Yırtık retina savaşlarına mağlup sessiz pınarlarım
Kapatıyorum gözlerimi, karanlık çığırıyor

Şimdi bir şiir yaz şair
Kelimeleri acıyla yoğur, hüzün koksun
Kan damlasın kalemin ucundan
Duygulara bir tutam katre-i matem
.....

Yalnızlık kokuyor şehir en ağırından
Gırtlağına kadar kirlenmiş sokaklar
Dondurma attıkları sağda solda
Belli ki bir çocuk düşmüş yere
Hayallerini unutmuş birisi
Takılı kalmış çöpün kapağında loto kağıdı
Gizlenmiş aşk sözcükleri bankta
“Nazlı Mehmet’i seviyor”/“sen benim bir tanemsin”
“Biricik aşkıma” / “yaktın beni Hülya “
Önüne gelen bir şeyler kazımış
Çılgınlık bu ya ben de yazmak istiyorum
“Gökyüzü ağlıyor, elveda sevgili”

Kepenkleri inmiş dükkanların
Otobüs durakları bomboş
Sokak lambaları kırık, kaldırımlar sökük
Buz tutmuş dallarda üşümüş serçe kuşları
Ağlıyor şehir, inliyor sessizce metruk haline

Hadi yaz şair
Ölü şehirlerin kutsal anısına
Unutulmuşluğun kahpeliğine bir tokat
Yaz şair
İndir gece yıldızları yeryüzüne
Gündüz açtır nar çiçeklerini en kırmızısından…

Ankara
(21 / 02 / 2010)