Ben daha yokum, boşluklara bırakıldığım yerde kaldım.
Sevinçlerim kursağımda, bir yer bırakır hep bana.
Aradığım yollarımda sayısız barikatlar kuranlar utanın.
Savunmadım evet kendimi çünkü, kaldım çıkmazımda.
Donuk bakışlılar anlasın diye beklerdim belki beni.
Bilemezdim, nerden bileyim böyle iki bölüneceğimi.
Kargalar yol gösterici, rehber olarak görünmeseydi.
Duyardım uzaklarda da olsa belki de sesini.
Ben hep aynıydım tüm insani yanlarımla beraber.
Fırtınalar, seller, depremler beni değiştirmedi.
Yoruldum belki çokta üzüldüm az dinleneyim geçer.
Yüreğimin derinliklerine sesleneceğim kalmadı.
Umudum, hayallerim tüketilmeden öncekiler gitti.
Bir ben kala kaldım yıkıntı ekibinden, geride kalan
Kenan Gezici 02/09/2025
Kenan Gezici
Kayıt Tarihi : 2.9.2025 13:16:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!