Olmak Şiiri - Ata Kızı

Sahip olduklarımı saydım bir gece,
parmaklarım yetmedi.
Eşyalar sustu,
hiçbiri adımı söylemedi.

Bir masa vardı,
üzerinde emekle eskimiş bir iz.
Ama ben masaya ait değildim,
masa da bana.

Cebimde anahtarlar,
ama açtığım hiçbir kapının
içinde kendim yoktum.

Sonra anladım:
İnsan, biriktirdiğiyle çoğalmıyor,
oldukça derinleşiyor.

Bir işçi ellerini tanır,
çünkü elleriyle olur.
Bir düşünce, düşünülerek doğar,
satın alınarak değil.

Beni insan yapan
sahip olduğum şeyler değil;
tercih ettiğim yük,
katlandığım soru,
üstlendiğim ben’dir.

Eşyalar bana bakar,
ben kendime.
Ve ilk kez
eksiksizim.