Öldürme Şiiri - Şair Ruzer

Yüreğinin ışıklarını söndürme!
Atsa da hayat seni yalnızlığın cehennemsi dehlizlerine,
Bırak acıyla da olsa yaşasın içindeki o çocuk.
Öldürme!

En tatlı masalları fısıldarken kulağına kader,
Her masal bir kabusa dönüşüverir.
Sen sev masalları kızıp silme!
Küfredeceksen, kızacaksan,
Kız kabuslarına.
Masallara haksızlık etme!
Bırak dinlesin içindeki çocuk masalsı fısıltılarını kaderin,
Her defasında kanacağını bile bile,
O çocuğu öldürme!

O duru yüzünde sakla neşesini hayatın,
Okunmasın hüznün gözlerinde.
Abansa da akşamlar en hoyrat yalnızlıklarıyla,
Hep yeniden başlamak ister gibi bak aşka.
Sonu hüsran olsa da,
Sen silme sevgini,
Aşka küsme.
Bırak sevsin içindeki çocuk insanları
Ve o da sevilsin bir süreliğine
Gömülecekse de sonrasında hüzünlerine,
Bırak yaşasın içinde ki o çocuk,
Öldürme.

Korkmadan at adımlarını hayata,
Ve kandır içinde ki çocuğu bir elma şekerine.
Müsaade et sevinsin biteceğini bile bile.
Onun sevindiği kadar mutlusun,
Onun hüznü kadar mutsuz.
O her dem bir umut bulur kanacak unutma!
İzin ver sürüklesin seni her umudunun peşine.
Sonunun sancılı olacağını bile bile.
Bırak yaşasın içindeki o çocuk
Öldürme!
Bir taburedir o boynuna geçirilmiş hayat arasında
Seninle.
Kendi tabureni kendin itme!
O çocuğu öldürme,
Ölme.!