Her pazartesi semt pazarı kuruluyor hemen aşağıdaki caddede. Ve bazı zamanlar kalabalıktan hoşlanmamama, yolumu uzatma pahasına, inadına tam ortasından yürürüm o pazarın. Bunun sebebini ben ve bilgim dahilindeki kişi dışında kimsenin bildiğini zannetmiyorum. Aynı zamanda ben, hayatımda daha önce hiç çarpışan arabaya binmemenin gururunu taşıyorum. İçim rahat bir şekilde gökyüzüne bakıp böbürlenerek diyebilirim ki 5 yaşındaki çocuk ben bütün şatafatına rağmen hemen yanıbaşındaki o oyuncağa binmeyi reddetti ve şimdi 19 yaşındaki yeni ben de aynı inat, kibir ve hüzünle zihninde sürekli çarpışan o arabalara binmeyi reddediyor. Bunun sebebini ise bilmiyorum. Açıkçası bunun sebebini Tanrının bildiğini de sanmıyorum. Bazı geceler rüyalarımda çarpışan arabalar görürüm, rengarenk parklar ve daha önce görmediğim insanlar. Uzaktan bakınca çok keyifli, neşeli bir düşe benziyor. Ama kafamı çevirip de çarpışan arabaları görünce içimde öyle bir korku vuku buluyor ki ateş gibi güneşin altında titremeye başlıyorum soğuktan. Bir süre peş peşe kendimi gördüm rüyamda. 6,7,8,9,10 yaşlarındaki 5 farklı beni. İnsanın zamanla özünü bulduğu söylenir. Bense her sene yavaş yavaş kaybediyorum. Rüyalarımda açıkça görülüyor bu, bir şeylerin kaybolduğu.. daha doğrusu çalındığı benden. Rüyamda 5 farklı ben ve yalnız 1 ses. Çocukken kendi kendini telkinler sürekli gevezelik ederdi beynim. Ben dünyanın sırtına saplanmış bir ur olduğumu düşünürdüm, şimdiyse dünya benim kafama saplamış bir tanesini.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta