Ol(a)mamışlık Şiiri - Hannibal Lecter

Ben bir şey olamadım,
ama çok şey çürüdü içimde.
Üstüme gelen karanlık değilmiş meğer,
altımda kalan benmişim.

Bir adam düşün:
elleri var ama dua edemiyor,
bir şehri geçiyor her gün
ama hiçbir yere varamıyor.

İçinde bir ordu kadar kelime taşıyor
ama kimseye “ben buradayım” diyemiyor.
İşte o adam benim.
Aslında sen de
bir yerinden ben’sin.

Çünkü insan,
yalnız kalmaz
boş kalır.
Yani
olabilecekken olmamış hâliyle
bir tür cesede dönüşür.
Ruh diri kalsa da,
karakter morgda bekler.

Beni merak etme.
Zaten ben değilim burada ölen.
Sen de sorma artık
“ne yapmalı?” diye
çünkü sorunun kendisi
çoktan bir cevapsızlık biçimi oldu.

Unutma:
İnsan ölmez
kendini gerçekleştiremediği gün
gömülür sadece.

İnsan bir kere gömülmez.
Her susuşta, her ertelemede
biraz daha kapanır üstüne toprak.

Bir şeyi yapmadığın için gömülürsün bazen
bir kelimeyi söylemediğin,
bir adımı atmadığın,
bir ihtimali denemediğin için.

Ben bunu kendime yaptım.
Kimseye suç bulamam artık.
Omzumda kendi ellerimin izini taşıyorum.

Ben kendi yolumdan çekildim.
Kendimi yarı yolda bıraktım.
Şimdi: olduğum kadar değil,
olamadığım kadar ölüyorum.