Okunmamış Şiir Şiiri - Ege Dere

Geceydi. Pencerenin dışında ince bir rüzgâr, perdeleri içeriye doğru hafifçe kıpırdatıyordu. Odanın içi karanlıktı ama gözleri karanlıktan çok daha derin bir boşluğa bakıyordu. Elinde bir kitap vardı, ama sayfalar saatlerdir çevrilmemişti. Sayfalardan biri hafifçe kıvrılmıştı; sanki zaman orada durmuştu. Onu unutmaya çalışmak değil de, hatırlamamak için çırpınmak daha çok yormuştu. Çünkü insan, kendine en çok “unut” dediği şeyi her gece kalbinin en kırık yerine koyar. Ve o, her gece sessizliği dinliyordu. Belki o ses, çatlamış bir yerden içeri sızar diye. Belki bir mısrada, bir rüyada, bir sokak lambasının titreyişinde… Ama yalnızlık, başka bir şeydi artık. Eskisi gibi acıtmakla kalmıyor, içinden geçip giden her hatırayı kurutuyordu. Onun gözlerine bir zamanlar sığınmıştı. Orası güvenliydi. Şimdi ise o gözler bir yabancının yüzünde saklı, başka bir hayata ait. Ona ulaşmak, denizin ortasında kıpırtısız kalmış bir taşa benziyordu artık. Sessiz, soğuk ve yerinden bile oynayamayan bir taş. Bir şiir yazmıştı bu gece. Sessizce. Adını koymadan. Ama içindeki her harf, onun için çarpıyordu. Yine de göndermeyecekti. Çünkü artık anlamıştı: Bazı şiirler, sadece okunmamış kalmalıydı. Bazı insanlar, sadece susularak sevilmeliydi. Ve belki bir gün, o başka bir yerde bu şiiri duyacaktı. Bir sokak müzisyeninin sesinde, bir eski kitapçı rafında, belki bir radyo yayınının arka fonunda. Ama işte o zaman, artık çok geç olacaktı. Çünkü o, çoktan silinmişti dizelerden. Ve sevdiği kadın, hiçbir zaman tamamlanmamış bir şiirdi onun için. Ne yazıldı, ne okundu. Sadece bekledi.