Okulum Şiiri - Atilla Adsay

bizim köyde okul yoktu, köyümüz şehire 15 km. uzaktaydi şehir ile köyümüz arasında bir köy vardı taştekne köyü nüfüsü kalabalıktı. köyümüzün nüfüsü azda sayılmazdı ama yolu olmadğı için okul yapılmamıştı. ben dedem ile ninemde kalıyordum. yıl 1972 idi dedem beni okula yazmıştı aşağı köye gidip okuyacaktım. çok sevinmiştim, bir pazartesi günü bizim köyde benim yaşıtım olan 14 arkadaş ve büyüklerimizle birlikte. taştekne köyüne gittik. hepimiz kayıtlarımızı yaptık.herkesin anne baba ismi soruluyordu, ben dedemin ismini söylediğimde herkes bir tuhaf oldu bende şaşırıdım neden bana tuhaf bakıyor bu insanlar diye kafamı çevirip dedeme bakınca dedem başladı ağlamaya ben de ağladım o sırada.. ama neye ağladığımızı anlamış değildim. meyer dedem babam değilmiş, dedem öğretmene hayır babasının adı Adil deyince sınıfta düşüp bayılmışım kendime geldiğimde acı gerçeği öğredim. ben altı aylıkken annem ölmüş babamda o yıl ceza evine girmiş. işte o gün yetim olduğumu anladım. okumak istiyordum hemde ölesiye, dedem 5 yıl sonra öldü ben okuyamadım. 5 yıl yaya kar kış demeden okumak zorunda olan ben artık amcalarıma çoban oldum.dedem öldükten sonra beni okutmadılar.