Öksüz Şair Şiiri - Dilek Gülşan Duman

Öksüz şair gibiyim evimin odasında
Bilinmeyen bir memleketin,
Bilinmeyen mahallesinde.
Öksürdükçe kelimeler dökülüyor ciğerlerimden,
Kulağıma fısıldıyor
Şiirimin nakaratları.
Her şair biraz öksüz şimdi —
Dünyadan göçünce var oluyor kimileri.
“Hayır, bu adaletsizlik!” diye
Yeniden şairini doğuruyor dizeleri.
Öksüzlüktü; ruhun okuyucusuna kavuşamaması.
Asi bir at gibiyim
Şiirimin her dizesinde —
Özgürlüğüne kavuşmuş bir küheylan.
Belki inatçı bir keçiyim,
Yazmaktan asla vazgeçmeyen.

“Hâlâ vazgeçmeyecek misin?” derdi babam,
Yazmaktan vazgeçmemi bekleyen gözlerle.
“Henüz ölmedim ki,” derdim,
Yazmaktan vazgeçmeyeceğimi söyleyen gözlerle.

Sahi, nasıl vazgeçer insan?
Yazma tutkusu içini bu kadar tırmalarken...