Öksüz Çınar Fidanları Şiiri - Zühre Türkeli

Öksüz Çınar Fidanları
Bir ev vardı, bacası tütmez, camları buğulu, Kapı eşiğinde başladı hikaye, sessiz ve ıssız. İki gölge, küçücük, avuçları göğe umutla doluydu, Biri üç yaşında, diğeri yedi, hayatları yarım, uykusuz. Ne bir el tuttu ilk adımlarında, ne bir ses "korkma" dedi, Kendi kendilerine yürüdüler, sessizliğin öğrettiği yolda.

Büyük olan, küçük sırtına dünyayı yükledi sanki, Hem anne oldu, hem baba, hem de oyun arkadaşı. Omuzlarında bir yükle büyüdü, olgunlaştı erkenden, Okul defterlerinde gizliydi, dökülmeyen gözyaşı. Küçük olan, onu bir liman bildi, bir dağ, bir siper, Bütün korkularını, bütün sorularını ona fısıldadı her yer.

Komşular yardım etti, el uzattı uzaktan, Ama o sıcak yuva hissi, o koku hep eksikti. Onlar dışarıdaki dünyanın neşesine hep uzaktan baktılar, Bayramlarda sessiz kaldılar, içlerinde bir ses kısıktı. Büyüdükçe anladılar, bu eksiklik bir yara değil, bir güçtü, Kendi çınarlarını kendileri dikmeliydi bu hayat denen düşte.

Biri ustalık öğrendi, elleri nasır tuttu, alın teriyle. Diğeri okudu, kitaplar oldu en yakın sırdaşı. Farklı yollarda ilerlediler, ama bağları hep o ilk eşikte, Birinin başarısı, diğerinin gözündeki gurur yaşı. Artık büyük evlerde oturuyorlardı, pencereleri aydınlık, Ama o eski küçük kapıyı, o sessizliği unutmadılar anlık.

Çünkü onlar öğrendi ki, hayatın en büyük dersi buymuş: Eksik başlayan bir hikaye, en güçlü sona ulaşırmış. Dışarıdan gelen sevgi değil, içlerindeki o bağ korumuş, Birbirlerine tutunmak, en büyük mirasmış, en büyük oluşmuş. Ve her adımda, o görünmez elin izini taşıdılar, Yokluktan var eden, iki güçlü, öksüz çınar fidanı.. 28.09.2025