Oksimoron Şiiri - Muhammet İsmail Şahin

Bir çöl kumudur suları yalnızlığımın
Sakince kudurur kalabalık içinde
Sevmemeyi seviyorum, çok az da seni
Yok'un vücuduyum ben
Kör bir aynada görüyorum kendimi
Esiyor durağanlık rüzgârları tenimde
Artık ağlarken de gülmüyorum
Taban gözlerime dikilmiş
Nasıl düşünmem onu düşünüyorum
İlerliyorum gerisingeri
Bir sükûnet vaveylası kopuyor ardımdan:
"Yaşamak öldürüyor seni!"
Sımsıkı ayrılıyor herkesten kollarım
Bir karanlık hüzmesi kalıyor avuçlarımda
Akıllandıkça deliriyorum
Sonunda her ahmak kul gibi
Ellerimi yumarak Allah'a
İsyanı ibadet kılıyorum.