Oğuz Özüdoğru Şiirleri - Şair Oğuz Özüdoğru

Derlermişki kendini beğenmiş,
Beğenmeyim de neyleyim,
Sağa bakarım oynak;sola bakarım oynak,
Baktıkça kendime olan hayranlığım depreşiyor,
Neylersin ki bu da Rabbin lütfudur...

Dokunmuyorsa kalemim o kutlu şehadetine,
Ay ışığında gök kızıl çıksın,,
Şehidim kırdılar bak yine yüreğimdeki saatin akrebini,
Dağladılar beni yine en sevdiğim yerden durdu zaman sensiz hep şehadette,,
Rabbim yakınlarına sabır oğuz kuluna cihad bahsetsin

Bilirsin pek insan sevmezdim ben,
Bir insan nasıl sevilir senden öğrendim,
Hatta sevilmesi gereken herşeyi de sen öğrettin bana,
Ölsem de gam yemem oğlum var ardımda,
Ölüm demişken yaşamayı bile ben senden öğrendim..
Okuyunca yine dersin yok şiir üstüne senin gibi mahir,

Gördüm ki şiirimi (ç)almışsın,
Kalemine ihanet edip,
Gidip evlatlık almışsın,
Bana bak şair bozuntusu,
O evlat benim,benim kanımdan,
Ne sana benzeten olur,

Kalemi elime her alışımda aklım hep sendeydi,
Şiir gibi bakardı gözlerin,
Ömrümü güzelleştiren sihirli ellerin,
Ve kulağımdan kalbime inen buğulu sesin vardı,
Sen şiir yazmışsın derdin,
Ben sadece kelimelerle seni resmederdim,,

Aşk yalnızlıkla yarenlik etmektir

Dualarda yaşatmak hiç kavuşmamaktır aşk

Umuda yelken açıp karaya vurmaktır aşk

Ansızın çıkıp gelmiştin,
Sanki tüm şiirlerim sana yazılmışcasına,
Ömrüm oğlumun tatlı bakışlarıyla geçerken,
Bak gönlüm hep aşkının telaşında...

Toprağına na-mahrem el sürmüş,
Garındaşların zulüm altında,
Sense şehadet için Gökbörü beklersin,
Asaletin kudretinde gizli ey Turanoğlu,
Haydi doğrul kalk yerinden vakit kıyam vakti,

Dertlenme oğul;
Cihan yangın yerine dönse,
Sen Türk kanısın.
Alptuğ'um yeryüzündeki son rüzgar gözlü sen olsan,
Yaşayan kızıl elmasın.
Birden bin oluruz binden milyonlar gelir peşinden,

Bir gün her şeyi unutursun,

Önce yüzümü unutursun,

Gülüşümü unutursun bakışımı,