Oğul (ııı) Şiiri - Erdem Gümüş 2

Ben yanıldım evlat, nerden bileydim?
Aptala da malum, olmaz ki oğul.
Ben yenildim evlat, nerden bileydim?
Aptaldan da âlim, olmaz ki oğul.

Yayım gevşek idi, okum salmadı
Oklarım eğriymiş, menzil almadı,
Evlat rest çekince, umut kalmadı,
Bu kadar da çalım, olmaz ki oğul.

Aynalar gibiydi, dışımla içim,
Sana güvenmekmiş, en gafil suçum,
Belkide bu yüzden, kurbanlık koçum.
Bundan aptal halim, olmaz ki oğul.

Medet sende değil, yüce Mevlâ'da,
Yıkılmak yıkmaktan, bazen evlâ da;
Yenilmek çok zor da; asi evlada,
Bu kadar da zulüm, olmaz ki oğul.

Henüz ecdadından, yemedin tokat,
Evladından yersen, anlarsın fakat,
Kırılıp gururun, olunca sakat,
Dersin bundan zalim, olmaz ki oğul.

Ne fiske vurdum ne eli kanlıyım,
Bilirsin babanı, delikanlıyım,
Yaşıyorum amma, yarı canlıyım,
Bundan âlâ ölüm, olmaz ki oğul.

Ben her kuldan hakir, gördüm kendimi,
Yüzüm ayak altı, serdim kendimi,
Kendi vicdanımda, sordum kendimi
Benim eğri yolum, olmaz ki oğul.

Kalın giy sırtını, sönmesin soban,
Harmanın bol olsun, savursun yaban,
Sal yükünü alıp, ölünce baban
Nasihata dilim olmaz ki oğul.

Dilim bedduayı, asla anmasın,
Dilerim yaptığın, sana dönmesin,
Affet Kul Figani, evlat yanmasın,
Dikensiz de gülüm, olmaz ki oğul.