Öğretmen Şiiri - Cuma Ali Çetin

Aydınlanıp başa taç olanların...
Gece gök yüzünün ay'ı öğretmen.
Deryayım sanıpta aç olanların...
Deresi, ırmağı, çayı öğretmen.

Öğretmenler emek vermese yurda...
Genç nesil dönüşür vahşi bir kurda.
Sevgi öne çıksın der isek burda...
Anne, baba, teyze, dayı öğretmen.

İlimin, bilimin başıdır onlar !
Yabani ağaca aşıdır onlar !
Tüm dünyanın temel taşıdır onlar...
Gönüllerin sarsmaz fayı öğretmen.

Görevine aşkla sevda demekte !
Edebi öğretir yolda yemekte !
Birinci sırada nesle emekte...
Sahiplenir en çok payı öğretmen.

Ne diye boşuna çürünsün diye,
Millet takva ile bürünsün diye,
Geleceğe mutlu yürünsün diye...
Yol eder bayırı say'ı öğretmen.

Mührünü vurmuştur nice çağlara !
Meyve doldurmuştur bahçe bağlara !
Kemendini atıp yalçın dağlara...
Ehil eder yılkı tayı öğretmen.

Ayırt eyleyerek sapla samanı...
Cehil düşmanına vermez amanı.
Koç yiğit atamın fetih zamanı...
Düşmana gerilen yayı öğretmen.

kör düşünceleri uzağa atıp...
Koşar cahilleri alime katıp.
Cumali o bizi bilgi donatıp...
Engeller her türlü zay'ı öğretmen.