Oğluma Şiiri - Hasan Zeki

Gençlik yıllarımda dilimden düşürmediğim, etrafımdaki herkese adeta zorla ezberlettiğim, odamın duvarlarına yazdığım bir şiir vardı: Faruk Nafiz'in 'Oğluma' isimli şiiri. Hani, 'Biliyorsun ki, oğlum, ortada ne sen varsın, Ne de seni yeryüzüne getirecek bir anne: Bir gün cihâna gelmen mukadderse, anlarsın, Bu gelişten gözümü, gönlümü yıldıran ne? ' diye başlayan, ve, '..Akşamları bir camın önünde, seni değil, Elindeki çıkını gözetleyen karındır. Hakkın önünde eğil, zulmün önünde eğil! Taçlar bile cihanda eğilen başlarındır... Derdim, omuzlarına yük olmasın bu varlık, Derdim, oğlum ne Hak'tan, ne kuldan bir şey umsun. Nasip olmaz kimseye bu kadar bahtiyarlık Ki, sen benim doğmamış, doğmayacak oğlumsun! ' dizeleriyle biten o müthiş şiir.. * * * Devran döndü, yıllar geçti, epey ileri yaşımda, Allah bana dünyalar tatlısı kızımı ve hemen arkasından da, bence küçük bir bilge olan oğlumu verdi.. Ama, oğlum daha dördünü bile doldurmadan, sevgili ablasıyla birlikte dağılmış bir ailenin çocukları olmaktan kurtulamadı.. Elbette bu sürecin arkasından, benim payıma düşenler, ardı arkası kesilmeyen sorular, sorgulamalar, sitemler ve hatta kaprisler olageldi.. Son zamanlarda, oğlumun her yeni sorusu bir öncekinden daha zor, her önerisi giderek daha bir içinden çıkılmaz hâl aldı. Neylersin ki elimden gelebilen bu, ben de oturup bu şiiri karaladım.. Hepsi bu...