İyi bir insan, kolay kolay incinmez,
Sabırla taşır kalbindeki yaraları.
Ama dokunuldu mu en derinine,
Öfkesi dağ gibi çöker, ağır olur.
Sessizliğinde saklıdır fırtına,
Gözlerinde biriken bulutlar gibi.
Bir gün taşar sabrın nehirleri,
Ve dünya öğrenir onun ağırlığını.
Çünkü iyi yürek, kolayca yanmaz,
Ama yandığında külü bile dağları örter.
Onun öfkesi kin değil, isyan değil;
Adalet arayan bir çığlık,
Haksızlığa karşı dimdik duran bir dağdır.
Kayıt Tarihi : 5.9.2025 18:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir zamanlar kalbi temiz, herkese iyilikle yaklaşan bir kadın vardı: DersimliKiz. Herkes onun sabrını, yumuşaklığını bilirdi. Onunla konuşanlar huzur bulur, yanında olanlar güven duyardı. Ama işte, iyi insanın da bir sınırı vardı… Defalarca görmezden geldiği haksızlıklar, kalbinde sessiz yaralar açtı. Her seferinde sustu, “belki değişirler” dedi. Her seferinde içine attı, “benim sessizliğim en büyük cevabım” diye düşündü. Ama bir gün… Bir söz, bir davranış, bir ihanetten daha derin bir kırgınlık kalbine değdi. Ve işte o zaman, içindeki fırtına uyandı. İnsanlar şaşırdı: “Nasıl olur? O sakin kadın böyle mi öfkelenir?” dediler. Oysa bilmiyorlardı ki, iyi insanın öfkesi kolay gelmez, ama geldiğinde ağır olur. Çünkü o öfke, kinle değil; yaşanmış haksızlıkların ağırlığıyla doğar. Ve işte DersimliKiz’in öfkesi de böyleydi: Dağ gibi sessiz, ama bir kez sarsıldığında her şeyi yerinden oynatacak kadar güçlü.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!