Ocağin sönsün Hayat Şiiri - Nurgül Ankara

Hayat aldı beni gurbete savundu,
Yaban ellere bir başıma kaldırıp attı
Anaya bacıya babaya gardaşa hasret bıraktı,
Tükettin beni, ocağın sönsün, hayat senin!

Bacım bile anlamaz halimden,
Hiç kimse sormaz derdimi neden?
Sensin beni hep kötüye mecbur eden
Bitirdin beni ocağın sönsün, hayat senin!

Kimine avuç avuç mutluluk dağıttın,
Beni de hep gama, kedere saldın.
Gönlümde kapanmaz yaralar açtın,
Mahvettin beni ocağın sönsün hayat senin!

Bir ateş yaktın yürekte harlı,
Umut erişilmez, dağlarda karlı.
Hayat bir yolculuk, inişli yokuşlu,
Öldürdün beni ocağın sönsün hayat senin...

Acılar biriktikce yürek durulur.
Kavruldukca yürek külü savrulur
Yalnızlık gölge gibi, peşinden gelir,
Tükettin beni ocağın sönsün hayat senin...

Unutma aldıkca nefes, hayat devam eder,
Her düşüş bir kalkış, inadına yaşamaya değer.
Küllerin arasından, birtek ankalar yeniden doğar,
Bitirdin beni ocağın sönsün, hayat senin!

Ocağın sönerse senin, belki benim ki yanar,
Küllerin arasından, umutlar hayaller parlar.
Her sonda yeni baslangıçlar da var,
Ağlattın beni ocağın sönsün, hayat senin!..

03.04.2025