Ocağın alevi... Şiiri - Hasan Belek 2

​Gönül bir kuru daldı, geldim aşk meydanına,
Canım kurban adandı, uydum Pir divanına,
Nefsim benden utandı, girdim can cananına,
Bu bir ilahi şandı, koştum Hakk fermanına.

​Baktım canan gözüyle, gördüm kendi özümü,
Yandım sevda közüyle, unuttum ben sözümü,
Piştim Pir'in sözüyle, yola koydum dizimi,
Sürdüm Hakk'ın iziyle, temizledim yüzümü.

​Yetmiş iki milleti, aynı nazarda gördüm,
Sevginin kerametini, her bir pazarda gördüm,
Aşkın büyük devletini, yanan her narda gördüm,
Dostun gerçek suretini, gizli her sırda gördüm.

​Benlik dağım yıkıldı, temelinden, kökünden,
Ayrılık sözü kalktı, gönlümün sözlüğünden,
Dost bahçesi sulandı, gözlerimin selinden,
İçtim aşkın şarabını Pir'imin elinden.

​Dilim sevgiyle konuş, sözüm herkes yar olur,
Gönlüm umman gibidir, can içinde yer bulur,
Yolum nura doğru, karanlık benden ar bulur,
Kemlik eden benden, ancak muhabbetler bulur.

Anladım ki sevgiymiş, kainatın mayası,
İnsan en büyük kitap, okunur her sayfası,
Silindi gönlümdeki tümden karalar, pası,
Kırklar meclisindedir canların oylaması.

​Artık ne hamım ne de yanıyorum derinde,
Ocağın alevi oldum, kendi cevherimde,
Işığım Hakk'tan gelir, her an zikir dilimde,
Dostluk, sevgi, hoşgörü aşk var benim elimde.

​Artık o yanan benim, ocağın aleviyle,
Her cana dönen benim, sevginin galebiyle,
Hasan'ım diyen benim, Pir'imin talebiyle,
Aşkı zikreden benim, gönlümün Çelebi'yle...

Hasan Belek
04 09 25
Akçay