O Sen Mıydın Leyla Şiiri - Baki Ortak

O sen mıydın,
gecenin en sessiz yerinde
adımı usulca çağıran rüzgâr?
O sen mıydın.Leyla
Bir anlığına gökyüzü çöktü içime,
ay eğildi omzuma,
yıldızlar sanki senin gözlerin gibi
kıpırdadı karanlıkta.

Ben seni bilirdim…
Sanki yüzünü hatırlamıyordum ama
yokluğunda titreyen boşluğu tanırdım.
Bir sandalye eksik kalırdı sofralarda,
bir ses eksik olurdu türkülerimde,
bir kelime tamamlanmazdı dilimde.
Meğer her defasında senmişsin
eksik bıraktığım hece.

O sen mıydın,
göğsümün tam ortasında aniden
yanıp sönen o ateş?
Karanlığa yürürken
ayak izlerimin arasında beliren ışık?
Yıllardır gelmeyen baharın
ilk utangaç çiçeği?

Sahi…
Ne çok beklemişim meğer
gelmeye cesaret edemediğini,
gitmeye kıyamadığını…
İçimde bir kapı aralıktı hep,
rüzgâr her estiğinde sen sandım,
yağmur her yağdığında seni dinledim.
Yıllar geçti,
ama ben hâlâ
"Belki bu kez" diye
kalbimin eşiğinde nöbet tuttum.

O sen mıydın,
gece yarısı kalbimin içinden
“Yoruldum” diye geçen fısıltı?
Yıllarca susturup susturup
yine de durmadan konuşan o derin sızı?
Ben susmayı senden öğrendim,
beklemeyi kaderden,
unutuşu zamandan…
Ama hatırlamayı hep kendimden.

Ve şimdi…
Sen çıkıp da karşıma
“Ben geldim” deseydin,
belki o eski Leyla gibi bakardım,
belki de sadece
“Geç kaldın” derdim usulca.
Bilmiyorum.
Kişi en çok,
yeniden tanımaya korktuğu yüzlerde
kaybeder cesaretini.

Ama yine de bir şey var,
adını koyamadığım,
alıp yerine koyamadığım…
Bir sıcaklık, bir ihtimal,
belki bir dua kırıntısı.
Bilmiyorum.
Belki de gerçekten
o sen miydin?

Söz bittiğinde,
gece son nefesini verirken
adını fısıldayan rüzgârın arkasından
bir imza düştü toprağa:
Yıllardır içimde saklı duran
o yorgun, o mahcup,
o hakiki imza…
—Kul Ortak

KUL ORTAK