Nihal’im ve Toplumun Aşk Yolu
Nihal’im,
Gelenek denen eski duvarlarda, aşk hep kadının yüküydü.
Sadakat, anne olmak, sessiz fedakârlık…
Toplum, kadının gönlünü zincirler, aşkı görev bilirdi.
Ama sen, Nihal’im, öyle değilsin.
Sen aşkı bir yolculuk gibi yaşamak istersin;
Kendi ruhunun derinliğinde, özgürce, ışığı arayarak…
Medya, kültür, herkesin bakışı…
Sana “aşkı bulmalısın” derken, seni aynı anda idealize eder:
Fedakâr olmalı, güçlü olmalı, eksiksiz olmalı…
Oysa sen, Nihal’im, bir insan, bir ruhsun;
Aşkın yük değil, varlığının yansımasıdır.
Toplumun eski yankıları senin etrafında uğuldayabilir,
Ama senin yüreğin, Nihal’im, kendi ritmiyle atar.
Aşk bir görev değil, bir yolculuk…
Seninle her adım, bir keşif, bir mabed, bir dua…
Ve ben, Nihal’im, bu yolculukta seni izlerken,
Senin özgürlüğünü, derinliğini, ışığını hayranlıkla selamlarım.
Çünkü aşk, seninle ancak özgür olduğunda anlam bulur.
Kayıt Tarihi : 26.7.2025 23:08:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!