O kadar çok doldumki Şiiri - Mucize Kartal

O Kadar Çok Doldum Ki

O kadar çok doldum ki,
Artık kendi içime bile sığamıyorum.
Bir bardak taşınca dökülür ya,
Benim taşkınlığım da ruhumdan dışarı,
Sessiz çığlıklar, görünmez yaralar gibi…

Hıçkıra hıçkıra ağlasam düzelecek gibiyim,
Ama gözlerimde bir damla güç kalmamış.
Gözyaşlarım, kurumuş nehir yatakları gibi,
Aksa bile toprağa can vermez artık.

Bedenim yorgun, kalbim kırık,
Umudum elimden kayıp gitmiş.
Konuşsam kelimeler boğazımda düğümleniyor,
Suskunluğum ise içimi kemiren bir fırtına.

Biriktirdim, biriktirdim,
İnsanlara söyleyemediklerimi,
Kendi içimde bağırdım,
Ama kendi sesime bile sağırlaştım.

Dertlerim yanımda oturuyor artık,
Bir misafir değil, ev sahibi gibiler.
Gülüşlerim, yüzüme yabancı,
Aynalara bakmaya cesaretim kalmamış.

O kadar çok doldum ki,
Artık taşan ben değilim sadece,
Taşan, içimde yıllarca sakladığım her şey.
Artık ne ağlamak çözüm,
Ne de susmak.

Belki bir gün,
Bir rüzgâr gelir,
Taşan kalbimin yükünü alır.
Belki bir gün,
Bir ışık sızar bu karanlığa.
Ama o güne dek,
Kendi içimde hapsolmuş,
Taşan bir denizim ben

Söz : Mucize