O İlk Buse Şiiri - Faruk Doğan 2

Bütün kelimeler sustu o an,
ve yalnızca gözlerin konuştu bana.
İçimde kaç defa başlayan
ama hiç tamamlanmayan o eksiklik
bir anlığına durdu seninle.

Yaklaştın.
Sesin yoktu,
ama sessizliğin kalbimi delip geçti.
Zaman, durmayı senden öğrendi.
Ve gece,
ilk defa bir dua gibi indi üzerimize.

Hiçbir şey söylemedik.
Çünkü sözcükler, o anın yanında fazla kalırdı.
Sadece bakıştık.
Bir bakışın kıyısında,
bir öpüşün tam kalbinde
yok olduk beraber.

Bir ömür gibi sürdü
o ilk buse.
Dudaklarımda senin adını değil,
yokluğunu unuttum.
Ve ilk defa,
bir öpüşte hiçbir şey eksik kalmadı benden.

Ben o buseyle tamamlandım.
Yarım kalan tüm dualarım
bir anlığına kabul buldu teninde.
İçimde bekleyen kadın,
göğsüme yaslandı o gece.
Ve ben, ilk defa
bir bedende yurdumu buldum.

Ne ellerin titredi,
ne kalbim korktu.
Çünkü aşk bazen
sormadan kabul eder kendini.
Ve biz,
hiçbir şey demeden
her şeyi anladık.

O an
yeryüzünün en sade mucizesiydi.
Ne çoktu ne az.
Ama sonsuzdu.

Ben o buseyle tamamlandım.
Ve ne zaman kendimi eksik sansam,
hala o geceye dönerim:
Gözlerinde yandığım,
dudaklarında kaldığım,
ve bir ömrün
ilk nefesini seninle aldığım o geceye.