O Gün Şiiri - Gürol Genç Pel Van

her zamanki gibi gene yavaş yavaş
is donüşü bi akşam üstüydü rastladığım
hafif kararmış hafif puslu
siniyordu ortalığa hükmeder gibi
bir o kadar ateşli bir o kadar isyankar
hayatamıydı öfkesi yoksa insanlaramı
diye durup düşündüm bir an

ve başladım tekrar yürümeye
ayak izlerimde dahi sıcaklığı vardı sanki
alacalığın usul usul dokunuyordu
durmadan yaklaşır gibiydim
erişilmezlere dogru emin adımlarla
kasmalımıydım kendimi yoksa rahatmı
olmalıydım hayata bakarken diye
düşünüp durdum kendi kendime

ve geldim her zamanki gibi
otobüs durağına yaklaştım
insanların menfaatçi ve alaycı bakışları
arasında ezilir gibiydim bir an sanki
katıldım bende topluluğun arasına
sessizce girdim kimse farketmesin diye

etrafa göz atmaya başladım göz uçlarımla
süzüyordum insanları
kimi maaşından kimi ise
dün buluştuğu kızdan bahsediyordu
ama kimse söylemiyordu
dun burada olanları ne çabuk unutmuştu insanlar

yola doğru çevirdim yüzümü ve baktım
hala dün gibi duruyordu fren izleri
isyan ediyordu bakışlarım belkide küsüyordu
sanki ordan kalkacakmış gibi görüyordum
kendi içimdeki hülyaları bir an

ama ne bir hareket nede bir ses vardı
ortalıkta gündelik muhabbetlerden başka
ve otobüs gelmişti tekrar ertesi gün gorüşene
kadar elveda dedim sana o an
ve bindim otobüse
bir sonraki yarını sevinçle bekleyerek..