O Gitti Diyemedim Şiiri - Gündüz Aydın

Seni bana sordu da, hasret yüklü bulutlar
Bir başımı kaldırıp, o gitti diyemedim.
Şu kaldırım taşları, her sabah yine sorar
Direklere, tellere, o gitti diyemedim.

Ihlamur ağaçları, saksılarda duruyor,
Zeytin dalında kuşlar, suskun-seni soruyor
Güller boynun bükmüş de, ellerini arıyor
Bıraktığın güllere, o gitti diyemedim.

Postacılar mektubun, getirir bölük-pörçük
Çiçekler seni arar, bahçede büyük-küçük
Nisan’la birlikte hep, bir telâş börtü-böcük
Meyve yüklü dallara, o gitti diyemedim.

Yağmur çaldı kapımı, bir türlü açamadım
Güneş girdi içime, yoruldum adım adım
Zaman ne tez geçiyor, kalmadı sensiz tadım
Seni soran yollara, o gitti diyemedim.

Gözümde yaş duruyor, yanaklarda yıllanmış
Şimdi yeni anladım, dünya hepten yalanmış
Dağların ardındaki, sıcak umutlar yanmış
Duvaktaki tüllere, o gitti diyemedim.

Diyemedim be gülüm, kahroldum geceleri
Hep sayıklar durur can, saymadım heceleri
Keremleri, Mecnunları, kayboldu niceleri
Sönüp giden küllere, o gitti diyemedim.

Seni bana sordu da, bahardaki çiçekler
Bir başımı kaldırıp, o gitti diyemedim.
Itırların kokusu, yollarda seni bekler
Derman bulup da, varıp, o gitti diyemedim.