O. Şiiri - Efe Güngör Gülsever

Göl kıyısında bir kulübe vardı,
Ne perde olurdu ne kapı...
Bazen içerde bir silüet belirirdi,
Bazen de hiç kimse yokmuş gibi gelirdi…

Kıyıya taş dizerdi sabahları,
Bazı günler onu yapmayı da unuturdu.
Elinde kırık bir kalemle beklerdi,
Ama ne yazardı, ne de okurdu…

Bazen göle tükürürdü usulca,
Bana söylenirdi kısık sesle.
Yanında yamacında kimseler yoktu
Ama onun kavgası herkesten çoktu

Ben uzaktan bakardım sessizce,
Yaklaşmaya cesaret edemezdim.
Ne dua ederdi, ne küfrederdi,
Bir şeyin ortasında asılı kalmış gibiydi…

Bir sabah, suya eğilmiş gördüm onu,
Elinde eski bir fotoğraf tutuyordu.
Uzaktan izlediğimi biliyordu
Ağladığını belli edemiyordu

Anlıyordum..

Her sabah, karalanmış kâğıtlar savrulurdu rüzgârda
O hiç bir zaman eğilip de almazdı,
Sanki içindekiler onun değilmiş gibi,
Ya da kimse bilmemeliymiş gibi…

Gömleği hep aynı lekedeydi,
Ayakkabısının biri toprağa, biri suya değerdi.
Yürür gibi dururdu, durur gibi yürürdü,
Zamanın dışında yaşar gibiydi.

Aylar geçti, mevsimler değişti
Kulübenin kapısı yine açıldı
Ama O daha az görünmeye başladı,
Ben daha çok bakar oldum o yöne…

Ve bir gün, bir ilkbahar sabahıydı
Kulübeye yanaştım.
İçeride bir sandalye, bir battaniye,
Ve duvarda bir cümle vardı:

"Sazlıklara sor beni,
çünkü o artık duymuyor..."