Karanlıkları artık sever oldum
Çünkü ne zaman ışıklar sönse
Hayalimde canlanan bir tek sen olurdun
Ne olur kapatın ışıkları!
Sessizlik aslında ne güzel şeymiş
Sis dalgası sinsice çöktü yüreğime
Karanlıklardan aydınlığa doğru yöneliş
Aydınlık yok artık sensiz bu günlerime
Umutsuz bir çırpınış çaresizliğimde yoruldum
Yağmur damlalarına kucak açtı içim
Anlatamıyorum ki derdimi
Sevmek mi yoksa bir işkence mi
Açıp bir görseniz içimdekileri
Ağlarsınız dostlarım
Vurmuşum kendimi hüzünlere
Hayallerimi dolduran
Senin içinde olduğun her an
Gün gelir de mutlu bir sona kavuşur
Belki bir gün…
Uyuyamadığım o mutsuz geceler
Gidelim artık buralardan
Açılalım uçsuz bucaksız denizlere
Geçmiş ve gelecek bizi kuşatmadan
Sadece anı yaşayalım, sadece ikimiz
İkimizin olduğu bir dünya kuralım
Denizlerin enginliğine benzerdi bakışların
Dalmak istesem gözlerinin güzelliğine
Korkardım, utanırdım
Bilirdim benim olmayacağını ve beni sevmeyeceğini
Ama olsun derdim yine de
Kalbimde yaşatırdım seni diye kendimi avuturdum
Zihnimin bir köşesine kazıdım adını
Ezbere değil hissederek okuyorum
Bana bıraktığın bitmeyen tesirini
Hiç umursamadan söküp atmak mı?
Duyamayacağım kadar çok uzaklarda
Kim bilir ne zaman biter vademiz
Göçüp gideceğimiz an gelir
Ne umut ne de hüsran
Artık bu dünyada bir hiçiz
Usulca yaklaşmaktadır son
Üstüme gelme be İstanbul
Bugün sevmiyorum seni
İstediğim kişi yanımda değil
O olmayınca hiç çekilmiyorsun ki
Çek şu güneş gözlerini gözlerimden
Bir ad vermişler bana
Al demişler bu hayat senin
Yanına bir de üzüntü koymuşlar bana sokulurcasına
İster at, ister sat diyemezsin, bu kaderin
Emin adımlarla bu karanlık yolda ilerle
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!