Nûruyla Gelen Şiiri - Sebahat Sevinç Ütük

Nûruyla gelen,
selâmetiyle gider...

Mecnun’u herkes anlatır,
Ama kim bilir Leyla’nın dilini?
Dinlersen anlarsın
Zamanı iple çektim ben,
Ağzımda bir çivi gibi,
Her nefeste pas yuttum.
Her gülüşümde,
Dilimi biraz daha kanattım.

Bir an…
Bir kelime eksildi.
Söyleyemediklerim
içime gömüldü,
Konuşmak bir mezar kazmaktı artık.

Sen ellerinle
gözlerini kapadın,
Ama yüreğimden geçenleri
kendi el yazınla yazdın.
Hiçbirini düzeltmeye yeltenmedin
Nasıl başladıysan,
Öylece bitirdin beni.

Doğarken belliydi:
Sen vakit öldürmeye gelmedin.
Bu yüzden...
Yalnız ölmeyeceksin.