Nurşen Görşen Şiirleri - Şair Nurşen Görşen

Görünmez, kaçar oldu gölgesi

İyiyi, iyiyle özdeşleştirdim

diye mi gönül koydu?

Büyümenin sancılarında bir çiçek

Uzanır sonraya

Yeterince su ve ışıktır beklediği

Dediler ki

O çok sevimli;

Hilal ka?y altynda

Çizerin ayak sesleridir
Şiirde eğreti duruşlar
Usta renkçidir oysa
Eklektik kelime avcısı
Leke arar tuvaline
ezberlenmiş yollar dışında

ATÖLYE’de

Çelişki çok:
Sorgulanmaz yaşamlar
S-istem tutsağı insanlık
Toplum ve birey kontrastı

Yalnızlık kimsesizlik gibi
-hele şimdi-

Kokusunu getirir rüzgar
Öyküsü kopuk kopuk
Darmadağın yüreğime

İyilik ve kötülüğü çarpıştırır
asrın maskeli vicdanı
İnandıklarının kölesi insanlar
Sancılı umutlar beklenti içinde
Ritüeller yaratır sınamalar.