Nurcan Kapcı Şiirleri - Şair Nurcan Kapcı

Sessizlik... Dur dedi sese Ses durdu... Ne güzel sessizlikti o, Konuşalım dedi Ne mümkün, Ses geldi Devam etti Sessizce yalnızlığımız! ...

Bazen. doğumlar yaşarız,
Sancılı
Kendi hayatımıza dair,
Bazen bir parça ölerek,
Uyanırız sabahlara.
Söyle sen benim neyimsin?

Aramızda anlamlandıramadığım Bir şeyler vardı Sanki bir okyanusun İçinden akıp giden Bir nehir gibi Aramızda birşeyler... Birbirine bakan Ama dokunmadan, Geçip giden BİRŞEYLER? ..

Zaman kısaydı
Ve yazmak istedim
Çabuk aktı geçti
Nil gibi uzun
Ama öz kadar kısa
İçimde bir sancı

Bir kadın vardı
Hiç denizi görmeyen
Denizi görmeyen o kadın
Bir çöldü sanki
Köklerini derine salmış
Suya hasret....

Şiirlerim karanfil kokuyordu
Ama sen okumuyordun
Kalemim kırılıyordu
Çorak topraklarda
Bir sen bir ben oluyordum
Neyana dönsem karanlık

Saçları siyahtı
Gözleri siyah
Umutları siyahtı
Gözyaşları kurumuş
Umutları çürümüş
Düşleri gündüzü bekleyen

Sevdiğim biraz su. Yanmış bir çocuğum. Saçları kara, gözleri kara Bizi bir ömür unuttular. Al beni düşlerine Dünya kandıramadı beni Kandırırsan sen kandıracaksın. ANLA BENİ Yoruldum Sevdiğim Sen ve ben böyle güzel bir çift söze Alışamadık Sevdiğim ağrımız dinsin Söyle birde melekler gelsin. Rüzgar sevdiğim Beni tut Dün dünde kaldı Hadi unut Sayki ikimiz için bu dünya Işığa tut saçlarımı Sevdiğim aydınlık gecelere Bir adım daha Oku ağlatmadan oku Dayanıyorum biliyorumki cennetin yolu Yüreğinden geçiyor.(Yoruldum yaşamaktan)

Ocak,
Kar,kış
Ve üşümüşlük
Doğumun soğuk sancısı
Yıl 1975 ve ben
O soğuk dağlara bakarken

Su.
Sevdiğim biraz su.
Yanmış bir çocuğum.
Saçları kara, gözleri kara
Bizi bir ömür unuttular.
... Al beni düşlerine