Nurcan Bingöl Şiirleri - Şair Nurcan Bingöl

Güneş batıyor orada işte tam arkanda
Son ışıklarını saçıyor geceye inat…
Yeniden doğacağım dercesine renkten renge bürünüyor
Büyülüyor ihtişamı ve yakıcılığıyla gözleri alıyor o batan güneş
İşte o güneşten bir parçasın Sen!
Tıpkı yüreğinin sıcaklığı, gülüşünün ışık saçışı,gözlerinin rengi

Heves sanma sana olan hislerimi
Aşk bu biliyorum, çünkü; sana tapıyorum
Rüyalarda görüyorum sen diye ölüyorum
Ayrılığı düşünemem sensiz zaten yaşayamam
Mahvolurum yokluğunu taşıyamam...

Bana bir masal anlat içinde sen olan
Rüzgarında aşk kokan
Bana bir masal anlat içinde ben olan
Yağmurlarla damla damla yüreğine yağan
Bulutlarından aşk yağdır gül yüzüme dokunan
Damlalarında senin sıcaklığınla içimi ısıtan

Alabildiğine yaşamak hayatı,
solumak gerek her anı, acı, tatlı
getirisi neyse o an elde olan sindirerek, fazlasını hissederek
her yeni güne sevgili busesiyle uyanmışçasına pervasız,
penceremizde kuş cıvıltıları,
gökyüzünde gökkuşağı ve altında biz salıncak kurmuşuz gibi;

Bıraktım kendimi gecenin koynuna
yalnızlığımda kokun nefesim olmuş boş odalarda...

Aç kapıyı gir odama
Zifiri karanlığıma ışık ol bir anda.
Yak ateşimi dokunuşunla

Uyuduğumda rüyamda seninle seninle buluştum
Dün gece
Yaşayamadığımız ne varsa aşka dair
Hepsini düşlerimde bizim için yaşattım
Öyle gerçekti ki sanki, yastığımda kokunu hissediyordum
Seninle bir yolculuktaydık, bilinmeyen diyarlara doğru gidiyorduk

Atam!
Alışmadım
Alışamadım
Alıştırıldım hep göz yummaya
Senin bıraktığın bu Vatana seyirci kalmaya
Bastığım toprak senden emanet bana

Heves değil nefes
Tutku değil tutsak ediliş
Aşktan öte bir şey
Hissettiğim vazgeçemeyiş
Bom boş anların anlam buluşu
Hayatın kahrını çekilesi kılan

Ummadık anda vurgun yedi bu sevda
kanadı yüreğim, hayatım ellerinden kaydı bir anda
gözümün nuru söndü, döküldü gözyaşlarım gamzelerime
yaralı bir kuşum gittiğinden beri
içim acıların en büyüğünü ölümün soğuk nefesini hissetmekte
apansız kayboluşuna seyirci kalan gözlerim

Sanki bin yıllık bir yürek taşıyor bu beden
ağır geliyor birikmişlikler
yüküm kendimden ağır
yolum yokuş adımlarım yavaş
umut sana koşarken sendeledim
acılar yoluma engel