Kalabalığın içinde öyle yalnızım ki bağırıyorum kimse duymuyor sesimi, nefes alış verişlerimi hissedemiyorum bazen.
Bir canda İki kişi yaşamaz! Ağır geliyorsun bana taşıyamıyorum bendeki seni bazen.
Düşüncelerim bile değişiyor kendimi tanıyamadığım zamanlar var Aynada.
Ben hayatımın en iyi katline sesleniyorum gelip-gidişlerin nefes nefes öldürüyor beni...
Ne an Adımı! nede yaşadığımı bil (senin için) .
Ben sende kalmamışım yada hiç dudakların dudaklarımın neminde ıslanmamış gibi yapalım.
Hadi seninle saklambaç oynayalım ben dünyanın öbür ucuna sen ise diğer ucuna!
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta