Nomomoton Şiiri - Mehmet Barış Tekyol

Gözler kapalı eller 05.45 alarmını arıyor

Lüzumsuz sorunlar uğruna uykusuz kalmak

Sabah koyu karanlıkta doğmuyor

Gözlere izin vermiyor mühürlü çapak

Pazartesi Sendromu, değişmedi monoton

Siyah beyaz dünyanın sıkıcı gidişatı,

Ufukta sonu asla o mutlu yola gitmeyen

haftanın başlangıç lâneti...

Durakta soğukta titreyerek beklenen otobüs

Somurtkan ağzında yanmayı bekleyen sigara

ve aç karna mideyi delen derin bir nefes

Ateş ve tütün sevişme telaşında...

Yoğun, yorgun, kalabalık ve kimsesiz bir şehir

Sözde yaşadığını sanan beyaz yakalı, emekçi

Aldığı için şükür ettiği hava bile zehir

Oysaki kırmalı prangayı, zinciri, kelepçeyi.

Zihinde dönen bütün çakma filozofça sözler

Kulakta çalan arabesk melankolik şarkı

Çaresizliğin ismini zaten koymuş, kader

Herkes eşitse hileli olan olmalıydı tartı...

Neydi farkı? İnsanları bu kadar eleştirirken

Bir gün kaçıp yeni bir başlangıç mı?

Yoksa tükenmiş miydi herkes gibi zihnen

Yansaydı şehir o da tarardı saçını...