No1 Şiiri - Jason Paparossi

Keskin bir plastik kokusu
Yol devam ediyor, etmek zorunda
Mavi, umut dolu
Hayal kırıklığının henüz farkında değil, oysa ki.

Kağıdın en ucunda,
Beklediği, umut ettiği bir rüya.

Sadece kokusunu bile sevdiği çocukluğu
Beyaz bir dolabın içinde ki, kağıt parçaları
Değişen, dönüşen sevgi
Acımasız, kurnaz bir dost
Umut dolu bir karanlık
Burnuma gelen bu kömür kokusu.

Kirli renkli bir kutu beklemekte,
Değiştirmekten korktugu
Kaybetme telaşı

Mavi kibirli
Bunun ne olduğunu dahi bilmiyor.
Bilmeden yürümek kolay,
Bilgelerin yolu sanıyor bu tozlu, plastik kokulu otoban kenarını.
Ama kağıdın ucunda,
Durmakta umutları

Gizlice fısıldıyor pişmanlık
Bu duydugum zincir sesi
Daha kaç kez denemeli
Hala bir affedilme istegi
Bazen elmalı bir tarif
Bazen atölyede yarım kalan bir model.

Kağıdın ucunda yine bir vazgeçiş
Başlayacagım yeni sayfa
Kısacık bir mucizeyi bekleyiş

Kayboluş
Daha da yakın

Beni hüzünlendiren bu kirli kömür kokusu
Özledigim o yeni biçilmiş çimenli bahçe
Hortumdan kana kana içeceğim su
Beni görmeyen sen
Kaldırım da ki mavi
Kısık kelimelerim
Bisikletin,
Tasolarım
Akşam üstü
Ağustos.