Nisan Yağmurları (16)

“Ne zaman yağmuru beklesem sahilde
Bulutlar saklıyor damlaları sır gibi,
Susuzluğun zirvesinde yüreğim
Yokluğunun her anı asır gibi…”

Kırmızıları da severdim eskiden
Morlar bana bu kadar vurgun değildi,
Sabahlar ağır düşmezdi kirpiklerimden
O şehir bilmezdi firari aşk öykülerini,
Kıskanmazdım ay ışığını saçlarından
Ve bütün şarkılarım seni anlatırdı zamana.

Korkularıma kefen biçerdi gözlerin
Hayat derin bir nefes alırdı içimde,
Buğulu sesinde aralanırdı sislerim.
Kırlangıç göçlerinde unutulmuştu oysa
İki ucu bin arşın sevda,
Durgun sularda yüzerdi tek başına
Hiç aldırmazdı martılara,
Ben ömrümce aradım seni
Bir kez de sen beni ara…

Bana öyle kaşlarını yıkıp bakma
Bakma hüzne çalan akşamları
Sabahlara bağladığıma,
Kim şahit olmuş ki
Vedaların ardından ağladığıma?
Kim tutmuş da kaldırmış elimi
Kim yüreğine sarmış
Yalnızlıktan un ufak dağıldığımda?
Oysa en hırçın çocuğu bendim
Fırtınalı denizlerin,
Ne gemileri kurtarmıştım alaboradan
Şimdi bir el bile sallayan yok
Karadan…

Martısız sahillere demir atıyorum şimdi
Hiçbir çığlığı kaldırmıyor yüreğim,
Yakamozlara da küstüm nicedir
Ay ışığını bile
Konuk etmiyorum pencereme,
Eski şarkıları dinliyor
Yenilere kulak tıkıyorum,
Bir de selamın gelmez olunca
Yaşamaktan bıkıyorum…

Mor ufuklara sürgün yüreğim
Gönlüm alabildiğince “özgür tutsak”
Raks etsek ateş böceklerinin şavkında
Issızlıktan sarhoş olsak…
Kor ateşlere dayandı bu can
Yıldırımlar ıskaladı gönül duvarımı,
Suçsuzluktan hüküm yedi müebbet
Öğütüldü umutlarım vefasızlık çarkında,
Ne fark edebildim yaşadığımı
Ne hayat benim farkımda…

Çok uzak bir ihtimalin
En alaca karanlık yerinden,
Güneşin ilk ışıklarıyla sabahın seherinden
Seslensen küçük harflerle duyar mısın?
Ben son perdeyi oynamaya karar verdim
Sen de var mısın?
Haydi, son sahne sırası sende
Perdeyi kapatmayı bana bırak,
Gölgelerin dansı sona ersin
Bütün ışıkları yak…

Murat Nail Güney