hüznüm nikotin gibi alışkanlık yapıyor bana, onsuz olamıyorum, en mutlu anımda bile yanımda.. bir tarafım gülerken diğer tarafım hep yalnız, hep çaresiz hep hüzün.. sorun etmiyorum ha, biliyorum yüreğim hüzne dayanıklı, hüzünden de umutlu..
acıya acayip saygı duyuyorum, ağlamaları seviyorum, acı ve yalnızlık olmasaydı ben yaşayamazdım diyorum.. acılarıma sahip çıkıyorum, beni karşılıksız seven ve terk etmeyen tek varlığım acılarımdır biliyorum.. acılarımı hüznüm besliyor, acılarımı kucağıma alıp oynaşıyor gülüşüyorum, sizden başka kimsem yok deyip sarılıyorum onlara.. onlar da şaşırıyorlar, anlamlarını yitirmekten korkuyorlar belki de..
halbuki herkes onlardan kaçarken ben kucak açıyorum onlara.. onlar da anlamıyorlar beni, senin gibi.. hala yaşıyor muyum diye dışarı çıkıyorum, hayatın neresinde olduğumu bilmiyorum, kıyısında bir yerde olsam gerek diyorum..
üşümüş kedileri evime alıyorum, pencereme konan kuşlara ekmek veriyorum, ağaçları suluyorum, köpeklerle oynuyorum. Sokakların ıssızlığına, sessizliğe sessizliğimle eşlik ediyorum, saygı duyuyorum..
Ne zaman güneş doğacak bilmiyorum
Mavi denizlere mor dağlara karşı
Bildiğim bir şarki var onu söylüyorum
Bildiğim bir şarki var onu söylüyorum
