Nihat Korkmaz Şiirleri - Şair Nihat Korkmaz

Yarım bırakılmış şiirler bıraktın ve yarı yolda bir ben
Şimdi bir zenci karda yürüyor izini belli ettirmeden
Ve tüm şeytanlar tövbe edip istifa etti cehennemden
Bense mütemadiyen özlüyorum seni haybeden

Kuşlar kanat çırpıyor şimdi göğün göğsünde
Ben sana bu mısraları ithaf ederken pervazın pencerinde
Annem uzaktan sesleniyor, aramızda bir cam mesafesi
Mesafe yazıyorum o camın buğulu kısma
Sonra birden sana dönüşüyor odam, sana dönüyor yüzüm
Mevlevide semazenler Allah'tan alıp sana vermek için dönüyor birden bire

Sen gidersen benden birgün...
Kızıma senin adını koyacağım eğilerek kulağına.
Senin kadar güzel olamayacak asla, senin kadar zeki de velev ki.
Çünkü senden daha güzel biriyle evlenmeyeceğim asla.
Şarkılara küs yaşayacağım ve hayatım hep kara kalem resimlerden ibaret kalacak.
Sonra birgün belki bir şarkı söylenecek ikimiz için...

Bugün bir adam öldü.
Ağlıyorum sesimi duyor musunuz mısralarımda?
Ben sağır oldum dinleyemedim İstanbul'u
Gün olur alıp başımı giderim işte o gün bugündür
Bugün bir adam öldü
Her şey birdenbire oldu, birden bire öldü

Vaktinden önce gider mi insan?
Gidiyormuş, gidince anladım.
Cüzdanımda fotoğrafı kaldı
Montumun sağ omzunda kokusu...

Vakit geldi,gelmenin zamanı.
Gitmemiş, gelince anladım.
Fotoğrafı mı merak etmiş hâlâ ikinci cepte?
Kokular da binlerce yıl havada kalır müfit abi.

Çoğu şair yazmıştır seni; taş duvarlara, parşömenlere, kağıtlara...
Adına da şiir dediler, şairler öldükten sonra kalanlara.
Cemal SÜREYA, soyadından vazgeçti senin için mesela.
Turgut UYAR, yüreğini bozuk saat yaptı sende dursun diye.
Ahmet Arif, prangalar eskitti hasretinden.
Yahya Kemal, demir aldı artık bu zamandan.

Kokunu genizime çekeyim diye, dar yapılmıştı kaldırımlar.
Ve sen benden git diye, dar kafalı yaratılmıştı insanlar.
Şimdi ecdadın akranı olan bu şehrin kokmuş sokaklarında
Bir eskicinin ses tellerinden dar ağacı oluyor yüreğim, asıyorum kendimi.
Asılmak değil aslında, asıl mesele.
"Ölsem de unutmam seni" dediğin insan için ölmekmiş mesele.

Bu terk edilmiş evde artık tek başıma yaşıyorum.

Sana ait fotoğraflar hâlâ duvarda asılı duruyor, sadece bir tanesinin geçen gün çivisi söküldü; onu da yatağımın başucuna koydum...

Gece yatmadan önce üç kez bakıp öyle dalıyorum uyuyamadığım uykuya.