Nihal'imin Sustuklarında Büyüdüm

“Senin Sustuklarınla Büyüdüm”

(Bir Dilsiz Dua Gibi)

Senin sustuklarınla büyüdüm,
Nihal’im.
Her suskunluğun içime bir kelime bıraktı,
ama hiçbirini yüksek sesle okuyamadım.
Çünkü senin sessizliğin,
benim en derin ezberimdi.

Bir kadının en çok
ne zaman yorgun olduğunu anladım biliyor musun?
Sana hâlâ merhametle bakıyorsa,
ama hiçbir şey söylemiyorsa.
İşte sen öyle baktın bana bir zaman,
ve ben o bakışta sustum.

Senin olmadığın bir cümlede yaşamayı öğrendim.
Sonsuz bir yüklem gibi,
öznesi kayıp, zamiri belirsiz…
Bense hâlâ seni özne yapmaya çalışan
bir şair kalbiyle uğraşıp duruyorum.

Sen bana hiçbir şey söylemedin.
Ama ben
bütün ömrümce
bir “merhaba”na susadım.

Ben artık ne sevilmek istiyorum,
ne de unutulmak.
Ben sadece
senin içinden bir kere geçmek istiyorum.
Bir düşün, bir anı,
belki bir müzikle birlikte…

Ama senin içinde bile sürgünüm ben.