Nihal'imin Diyarı

Diyâr-ı Nihal"
(Bir ruhun ruhu özleyişi üzerine)

Ey Nihal Hanefendiciğim,
Ben senin gözlerini değil,
Gözlerinde parlayan insanlığını sevdim.
Aklını değil,
Aklının kıyısında duran inceliğini.

Seninle konuşurken sustuklarındaydım ben,
Ve sustuklarında gizlenen evrenlere âşık oldum.
Bir kitap gibi duruyordun karşımda,
Ama seni okumak değil,
Seninle birlikte yeniden yazılmak istedim.

Ben seni…
Kütüphanendeki tozlu kitap kokusunda,
Kedinin Balım'ın sessizce göz kırptığı o öğleden sonralarda,
Ve kahveni yudumlayışındaki zarafette buldum.

Aşktı bu belki,
Ama şehvetle değil,
Şefkatle bakan bir aşk.

Unutamıyorum,
Çünkü sen sadece bir kadın değildin benim için.
Sen, kendi yalnızlığımın içindeki
“Anlam”dın.