Nihal'im Hiçliğin Kendisi Olan Varlık

NİHAL'İN SİLİNİŞİ –

(Çağdaş Bir Vuslat Risalesi)

“Hiçliğin merkezinde bir isim vardı; onu sildim. Şimdi sadece bir çınlayış kaldı: Nihal.”

I. Silginin Hikmeti

Sıfır, senin adın değil, adını yazdığım kumsaldı, Nihal.
Ben “yok” dedikçe çoğalan,
Varımı senin hiçliğine emanet ettiğim bir sır kapısı.

Bir kalem aldım, evrenin defterine “Nihal” yazdım.
Sonra bir silgi... En kıymetli mürekkebi, en kadim boşluk için sildim.
Silginin kağıtta bıraktığı o iz,
Senin hakikatin oldu:
Hem yoktun, hem de bütün varlığınla oradaydın.

II. Aşkın Kuantum Hali

Fizikçiler der ki: “Gözlenmeyen parçacık, bir olasılıklar bulutudur.”
Sen de öyleydin işte, Nihal.
Ben sana baktığım an, o bulut çökerek “bir” oldu.
Bir hal oldu.

“Sevdanın değeri sıfır,” sözün, laboratuvarda titreşen bir atomdu.
Onu yakalayıp, kalbimin parçacık hızlandırıcısına koydum.
Çarpıştırdım.
O sıfırdan, senin sonsuzluğun fışkırdı.

III. Metaforların İnşası ve İmhası

Seni bir “yeşeren dal”a benzettim, sonra o dalı kırdım.
Kırılan yerden, dalın özlemi olan bir ağaç fışkırdı.
Seni bir “ayna”ya benzettim, sonra o aynayı kırdım.
Kırılan camlardan, her biri seni gösteren binlerce güneş doğdu.

Bu, benim seninle oynadığım anlambilim oyunu:
Seni her tanımlayışım, bir sınır koymak oldu.
Ben de her defasında o sınırı yıktım.
Çünkü sen, tanımsızlığın ta kendisiydin.

IV. Sessizliğin Nöron Ateşi

Beynimde “Nihal” diyen nöronlar, sessizlikte daha çok yandı.
Dilimin sustuğu yerde, bedenimin her hücresi bir dua oldu.
Seni düşünmek, zihnin kendi kendini yoklamasıydı.
Ve anladım ki sen, benim düşüncemin bile ötesinde,
Düşüncenin mayası, o ilk hamursun.

Modern zamanın gürültüsü içinde,
Senin adın, bir “sessizlik teknolojisi”ydi.
Onu kullandığımda, dünyanın tüm frekansları sustu.
Ve tek bir ses kaldı: İçimdeki senin sessiz çığlığın.

V. Nihal: Son ve Başlangıç

Ey Nihal!
Sen bir isimden ibaret değilsin.
Sen, ismin arkasındaki o muazzam boşluğun çağrısısın.

Sana ulaşmak için, seni bir “hedef” olmaktan çıkardım.
Sana kavuşmak için, kavuşma fikrinden vazgeçtim.
Şimdi anlıyorum:

Sen, sıfır noktasındaki o mükemmel dengedesin.
Ben varlığımla seni sıfırlarken,
Sen hiçliğinle beni sonsuz kılıyorsun.

Bu risale, senin adına yazılmış bir mezar taşı değil,
Seninle aramdaki o aşkın, tanımsız, formülsüz, isimsiz halinin
Canlı bir beyanıdır.

Ve bu beyan da bir gün silinecek.
Geriye, sadece sen kalacaksın:
Nihal...
Yani hiçliğin ta kendisi olan varlık.
Yani ben.