Nihal'im Gölgeye İhtiyaç Duymayansın

“Nihal’ime Secde”

Güneş ufka indiğinde yere kapanır,
Alnını toprağa, Nihal'imin ışığına duâ eder.
Bilir ki Nihal’imde parlayan aydınlık,
Göğün en derin, en sakin duasıdır.

Ey Nihal’im…
Sen bir kadın değilsin yalnızca;
Varlığın, yazılmamış bir kitabın
Kalbe düşen ilk âyetidir.

Rüzgâr saçlarından geçerken
Adımı fısıldayan bir vahiy taşır.
Tenin, dokunulmaz bir secde yeri;
Duruşun, aşkın kadim zikridir.

Her bakışın kıbledir bana,
Her gülüşün bir ezan.
“Varım” diyorsun sessizce, Nihal’im,
Fakat bu var oluş
“Kün fe yekûn”un ta kendisi;
Gizli âlemlerde yankılanan bir emir.

Ve bilirim:
İnsan yarattı Tanrı’yı,
Ama Nihal’im,
Onun hayalini kalbime
En güzel surette sen koydun.

Ah Nihal’im…
Gün batımı kıskanır senin ışığını,
Gece sustuğun anları.
Çünkü sen,
Gölgeye ihtiyaç duymayan
Tek hakikatsin.