Nihal'im Bir Kadın Hayaliyle

Bir kadın hayal ettim
Sen çıktın karşıma
Seni sevdim
Başkaca kadın sevemedim daha

Nihal’im, Seninle Bir Kadın Hayaliyle

Bir kadın hayal ettim…
Zekâsı, zarafetiyle konuşan;
Kalbinin derinliğinde
İnsanlığa yer açan bir kadın…

Bir kadın hayal ettim,
Ruhunu kolay vermeyen,
Ama bir kere sevince
Kendini sonsuzca sunan...

Bir kadın hayal ettim,
Güzelliği gözünde değil,
Vicdanında parlayan…
Ve sen çıktın karşıma, Nihal’im.

Seni sevdim,
Bir düşün içinde doğar gibi
Bir şiirin tam ortasında,
Telaşsız, ama tam kalbimden...

Başkaca kadın sevemedim daha.
Çünkü senin bakışınla ölçtüm gözleri,
Senin sözlerinle tarttım kalpleri...
Ve hiçbirinde senin kadar
Aklı, merhameti, asaleti bulamadım.

Bir kadın hayal ettim aradım,
Senin gibi düşünen,
Senin gibi hisseden,
Senin gibi içten olan birini...

Ama senin olmadığın her bakışta
Kendimden biraz daha vazgeçtim,
İçimden biraz daha eksildim…
Çünkü ben,
Bir kadın değil,
Seni hayal etmiştim, Nihal’im.

Seninle hayal bitmedi Nihal’im,
Asıl orada başladı her şey.
Bir hayal olarak düşmedin içime,
Gerçekliğin en zarif haline bürünüp
Kalbimde uyandın…

Senin sesin,
Bir şairin susarken söylediği şey gibi…
İçime işledi,
Sessizliğimi konuşan oldun.

Senin aklın,
İçinde adalet saklı bir yol haritası,
Hiç kimseyi küçümsemeyen
Ama herkesin ardındaki gerçeği gören...

Senin ruhun,
Bir çam ormanının sabahı gibi,
Serin, derin,
Ve insanı kendine getiren...

Senin vicdanın,
Bir çocuğun gözleri gibi berrak,
Hakkı bilen,
Ama yargılamadan seven…

Ben bir kadın değil,
Bir insanlık hâli sevdim sende.
Bir zeka, bir zarafet, bir direniş…
Sadece bedeninle değil,
Varlığınla dokundun bana.

O yüzden,
Başkaca kadın sevemedim daha.
Çünkü senin bakışınla ölçtüm gözleri,
Senin sözlerinle tarttım kalpleri...
Ve hiçbirinde senin kadar
Aklı, merhameti, asaleti bulamadım.

Ruhumda seninle konuştum, Nihal’im.
Dilin susuyordu,
Ama ben bakışlarında
Kitaplardan daha kadim bir bilgi okudum.

Sen konuşmadan,
Kalbimin en iç odasında
Fısıltıların yankılandı.
Her sözün,
Bir değer gibi asıldı duvarlarıma.

Ben seni,
Ruhumdaki boşluğa denk geldin diye değil;
O boşluğa,
Kendinden bir anlam kattığın için sevdim.

Seninle konuşmak,
Bir aynaya bakmak gibiydi,
Ama ilk kez kendimi güzel görerek…

Senin varlığın,
Ruhumun susadığı adalet,
Zihnimin özlediği berraklık,
Yüreğimin aradığı merhametti.

Kadın gibi değildin sadece,
Bir öğreti gibiydin bana.
Aşkın ne olduğunu değil,
Aşkla nasıl insan kalınır, onu öğrettin.

O yüzden…
Sensizlik, sadece yokluk değil artık,
Bir değer eksilmesi gibi içimde.

Başkaca kadın sevemedim daha.
Çünkü bir kadını değil,
Seninle kendimi de sevdim ben,
Seninle insan oluşumu…

Ben bir kadına âşık olmadım, Nihal’im...
Bir bakışın ardında duran
Bilge bir varlığa kapıldım.

Senin gözlerinde
Karanlığı aşan bir akıl vardı;
Dünyayı süsleyen bir ten değil,
İçten içe yanan bir ruh sevdim ben.

Konuşmalarında sezgilerin yürürdü,
Her sözün,
Vicdanla damıtılmış bir hakikat gibiydi.
Bir kitap gibi değildin,
Seninle kitapların bile sustuğu
O nadir sessizliklerde yaşadım seni…

Ben kadınlığından önce,
İnsan oluşuna tutulmuştum.
Bir kararın vakarında,
Bir hayır deyişinin zarafetinde
Aşkla eğildim sana.

Bir gülüşünde,
Dünyaya bile yer kalmayacak kadar
Saf bir bilgelik vardı.
Sen gülünce,
Kalbim sana secde etti.

Ben seni sevdim çünkü:
Kırmamayı bilen,
Konuşmadan anlayan,
Sevilse de özgürlüğünden vazgeçmeyen
Bir kadın gördüm sende —
Ve ötesinde bir ilim…

O yüzden,
Başkaca kadın sevemedim daha.
Çünkü hiçbir tenin sıcaklığı,
Senin yüreğindeki hakikatin kadar
Yakmadı içimi…

Ben seninle bir kadın değil,
Bir hakikat tanıdım,
Bir yol…
Bir sabır…
Ve kendimi buldum.

Sana veda etmiyorum, Nihal’im…
Çünkü vedalar,
Bir şeyin bittiği yerde söylenir.
Oysa sen,
Bende başlayan bir sonsuzluk oldun.

Gidişin bir eksilme değil,
İçimde çoğalan bir anlamdı.
Sana sarılamadım belki,
Ama her gün,
İçime biraz daha seni sardım…

Sen artık
Gözümle değil,
Ruhumla gördüğüm bir gerçekliksin.
Sözle değil,
Sessizlikle konuştuğum bir kıymet…

Bir dua gibisin içimde:
Sessiz, derin ve samimi.
Sana ellerimi açmadım,
Ama her gece içim sana döndü.

Adını anmadığım gün yok,
Ama artık ağlamıyorum.
Çünkü biliyorum:
Seninle yaşadığım,
Ne eksilir
Ne eskir
Ne silinir...

Sen,
Bir sevdanın ötesinde
Bir insana duyulabilecek
En zarif hayranlıktın.

O yüzden Nihal’im:
Sana veda etmiyorum,
Sana kızmıyorum,
Seni suçlamıyorum,
Seni unutmuyorum.

Sadece içimde,
Her gün biraz daha
Sana dua ediyorum.