Nezirvan Ediş Şiirleri - Şair Nezirvan Ediş

Ah be üstad
Eksildik, eksildik her yerimizden
Önce hayattan eksildik,muraddan eksildik
İçtiğimiz sudan,soluduğumuz havadan , geceden eksildik
Ve en nihayetinde kelbimizden eksildik
Kirli bir çorap misali huzursuzluk koktuk

Aralık
Aralık; ayrılıklar epey nam salmış ,
Soğuksun hemde öyle böyle değil
Sızlatan titremelerin var insanın içine işleyen
Ben en çok senden nefret ettim
Güçlü bilirken kendimi

Ellerinden öpmek istedim bir kadının
Sonra oturup uzun süre izlemek
Bir kadının öpülesi ellerini her çizgisine kadar
Öyle masum öyle zararsız,
Gözlerine bakmadan evvel

Maviliklerde raks eder coşkuyla kuşlar
Kelaynaklar,kırlangıçlar ve dahası
Huşuyla ard-arda kanat çırpar flamingolar
Göç hazırlığı bu yaşamak adına
Kuzeyde bereketlenir topraklar
Bulutlar gebe yarınlara Beyaz örtü kapıda

Kİ YOLCU
Rose,,
Seninle birlikte gidelim .
Birbirimizden bir vagon ayrı, aynı yöne
Ben savaş talimlerimi yaptım kendi içimde
Sen yorgun bakan gözlerinle hayatı sürüklüyorsun peşinde

-
Serzenişlerdeyim duyuyormusun?
Alnıma yazılan kader mi? Bilemedim
Vedanın hüznü mü buhrana boğan..
Sensizliğin kurtlanmış merdivenindeyim
Tanımsızım,anlamsızım !

-
Gecenin kuytularında sensizim
Yüreğime öyle bir sancı saplandı ki
Seni düşünmekten alıkoyamıyorum
Sensizliği ise yediremiyorum kendime
Korkularım gecenin karanlığında boğuyor beni

İçimdeki bahara ne kaldı ki vakitten,
Kavuşacağım sensin kavuşacağım filizlenen çiçekler.
Derin uykusundan uyanmalı kuytulardaki kediler.
Kabusu: hırçın köpeklerin sesini duyuyorum,az ilerdeler .
Soğuk ecel yalnız beni mi arıyor?
Gittikçe artıyor karla karışık sesler

Yumuldu gözlerim kahrolası bir uykuya
Sarıldı karanlıktan benim kefen gibi
Dünyanın perdelerine kandı hevesim
Seccadem kubbe alındı mahşer abdestim